پس از سپری شدن چند ماه از شروع به کار دوره دوم فیلم‌پن که رویکردی یکسره متفاوت را نسبت به دوره اول اتخاذ و زمینه‌های آن را با قالبی متفاوت فراهم کرده‌ایم، باید به مسئله‌ای که ذهن‌مان را در نسبتی گسترده مشغول به خود کرده بود، واکنش نشان می‌دادیم.
تیلت می‌خواهد به صورت عمودی و بر خلاف جهت حرکتی پن، واکنشی باشد به این دلمشغولی‌ها. واکنشی که هر از چند گاهی ( بخوانید گاهنامه) در بخش تیلت جا خوش می‌کند، خواه نسبت به یک فیلم یا فیلم‌ساز و خواه نسبت به یک جریان یا موضوعی خاص.
اولین شمارۀ این بخش مربوط به موضوعی است که باعث نقطۀ عطف و پدیدآمدن رویکردی متفاوت در مسیر حرکت سایت شد: نقد فیلم.
شاید این موضوع کلیشه‌ای و تکراری باشد و حرف‌های مرتبط با آن بوی کهنگی بدهد، اما ممکن است در این تکرار، تلنگری، حسی یا رگی بسته، باز شود؛ همان گونه که برای خودِ ما چنین بود.
این پرونده با مقالات و گفتگویی (گفتگویی که قبلا در بخش دیالوگ سایت درج شده) عجین شده است و در عین حال افکار و اندیشه‌های گوناگونی را مقابل یکدیگر قرار داده است. در این گزینش، به طور مثال، فیلم‌پن از نوشتۀ «اخلاق در نقد» دنی بوز بسیار دور است و به مقالۀ کنت جونز تحت عنوان با مسمای «آیا فیلم‌ها می‌توانند بیاندیشند؟» و یا نوشتۀ سلبی‌ اما آتشین پل برونیک در فضای دوقطبی شدۀ نقد فیلم، نزدیک.
هم چنین دو مطلب نیز دربارۀ وضعیت نقد فیلمِ این روزهای سینمای ایران نگاشته شده است که فقط قرار است دریچه‌ای برای بحث و تبادل نظرهای بیشتر برای تکامل و رشد این عرصه در جایی که هستیم، باشد.
نکته‌ای که لازم است در پایان این مقدمه بیان شود، این است که موضوع نقد فیلم در ادامه و در بخش‌های دیگر سایت، به صورت یک یادداشت یا مقاله و گفتگو جریان خواهد یافت تا بتوانیم به یکدیگر در برابر لذت و فهم فیلم‌ها کمک کرده و به آن نوع از سینمای کشفی که دادلی اندرو به آن اشاره دارد، نزدیکتر شویم.